ZWYCIĘSTWO PRAWNE

Zwycięstwo prawne, czyli zwycięska potyczka prawna, czy też zwycięska bitwa. Ale niezależnie od naszej indywidualnej oceny tej sprawy, czy wygraliśmy już wojnę, to niewątpliwie możemy z całą stanowczością stwierdzić, że jest SUKCES.

Chodzi o już prawomocne orzeczenie wyroku NSA (Naczelny Sąd Administracyjny) II GSK 2487/14 z dnia 01 kwietnia 2016 r., o którym już Wam wcześniej sygnalizowałem, gdy pisałem dla Was sprawozdanie z Konferencji szkoleniowej zorganizowanej przez Politechnikę Poznańską w czasie TTM w dniu 2 kwietnia br.

Napisałem wówczas o sukcesie mec. dr Rafała Szczerbickiego z Kancelarii Prawnej SKP-Lex – http://www.diagnostasamochodowy.pl/2016/dyskusje-prawne/

I choć sprawa ciągnie się od dnia 13 września 2012 r. (przed samym NSA od 2014-10-08), to mamy wreszcie już to uzasadnienie (zostawmy tu na marginesie niedowład naszego sadownictwa administracyjnego, którego niektóre praktyki – rodem ze średniowiecza, jak np. przewlekłość i „kapturowe wyroki” – należy wypalić rozżarzonym żelazem).

W tym kontekście warto pozytywnie zaznaczyć orzekający Skład Sędziowski: Anna Robotowska – przewodniczący, Joanna Zabłocka, Stanisław Gronowski – sprawozdawca, Elżbieta Jabłońska-Gorzelak – protokolant i asystent sędziego.

Skarżonym organem było Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, które bezzasadnie utrzymało w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 28 grudnia 2012 r. cofającą naszemu Koledze M. J. uprawnienia diagnosty. Tak urzędnicy warszawscy wspierani przez TDT, jak i to SKO przegrało, więc powinni oni solidarnie – choćby! – przeprosić naszego Kolegę, już nie mówiąc/pisząc o finansowym zadośćuczynieniu!

Z tego orzeczenie NSA wynika, że uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Miejmy nadzieję, że ten WSA stanie na wysokości zadania, albowiem dostał dość czytelne wytyczne.

Sentencja tego wyroku ze skargi kasacyjnej kolegi M. J. od wyroku WSA w Warszawie w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty do wykonywania BT:

1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

2. zasądza od SKO w Warszawie na rzecz naszego kolegi M.J. 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia faktyczne:

zaczęło się od kontroli Okręgowej SKP w M. przeprowadzonej przez przedstawicieli Starosty Grodziskiego, którzy wspólnie i w porozumieniu z TDT przekroczyli zakres swoich uprawnień, czym narazili naszego Kolegę na niebezpieczeństwo utraty pracy i dobrego imienia (zniesławienie).

Nasz Kolega przeprowadził OBT pojazdów KIA Ceed oraz Honda Civic nie wykonując wszystkich czynności kontrolnych określonych w naszych rozporządzeniach, czyli:

• nie sprawdzono wycieraczek i spryskiwaczy na stanowisku kontrolnym hali SKP, a przed halą,

• nie zbadano świateł przeciwmgielnych na stanowisku kontrolnym SKP, a na bramie wjazdowej,

• brak sprawdzenia tylnych prawych drzwi (nie noszących śladów uszkodzenia),

• sprawdzono tylne pasy bezpieczeństwa organoleptycznie, bez ich dotykania,

• brak zakończenia procedury badania hamulców poprzez niedokonanie nacisku na pedał hamulca.

Nasz Kolega słusznie zakwestionował stanowisko TDT, aby sprawdzenie poprawności działania wycieraczek i spryskiwaczy, a także świateł przeciwmgielnych, przed wjazdem na stanowisko kontrolne, dyskwalifikowało takie OBT, albowiem nie miało to istotnego wpływu na BRD.¹

A Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – jak widać bezzasadnie! – oddalił skargę naszego Kolegi nie potrafiąc dokonać właściwej analizy niezgodności zaistniałej sytuacji z art. 2 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadą proporcjonalności.

Zaś Naczelny Sąd Administracyjny zadecydował, że skarga kasacyjna naszego Kolegi zasługuje na uwzględnienie, albowiem sąd pierwszej instancji, z naruszeniem wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania, nie rozpoznał w pełnym zakresie skargi.

W szczególności w dostatecznym stopniu nie odniósł się do:

• nieadekwatności zastosowanej sankcji, jaką jest cofniecie uprawnień diagnosty, wobec małej istotności zarzucanych uchybień z punktu widzenia BRD,
• niewielkiego zakresu uchybień i ich zakresu w stosunku do obowiązującego wzorca badań, co zamykało skarżącemu dostęp do zawodu diagnosty przez okres 5 lat.

W swej istocie, nasz Kolega za pośrednictwem prawnego reprezentanta² postawił zaskarżonej decyzji zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności, o której mowa w art. 2, art. 31 ust. 3 w związku z art. 65 ust. 1 Konstytucji RP.

NSA podkreślił, że w myśl art. 2 Konstytucji RP, Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Zaś zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Ponadto, stosownie do art. 65 ust. 1 Konstytucji RP, każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy. Wyjątki od tego określa wyłącznie ustawa.

NSA podkreślił, że tak kontrolujący z TDT, jak i SKO oraz WSA w Warszawie nie wywiązali się z obowiązku zbadania istotności stawianych naszemu Koledze uchybień z punktu widzenia BRD, a także ich marginalności z punktu widzenia całego zakresu BT przewidzianych w naszych przepisach.

Zdaniem NSA sankcja wynikająca z art. 84 ust. 3 w związku z ust. 4 ustawy PoRD jest nader surowa. Poza cofnięciem uprawnień do wykonywania badań technicznych nie przewidziano tutaj żadnej gradacji sankcji wobec diagnosty, przykładowo ze względu na małą istotność zarzucanych diagnoście nieprawidłowości z punktu widzenia BRD, czy też niewielki zakres nie dopełnionych czynności.

Ponadto nadzorujący urzędnicy (z TDT włącznie) nie potrafili właściwie wyważyć zakres interesu publicznego oraz zakresu interesu indywidualnego.³

Dlatego też, wobec trafności zarzutu skargi kasacyjnej w kwestii braku rozpoznania przez instancje odwoławcze skargi pod kątem naruszenia przez zaskarżoną decyzję konstytucyjnej zasady proporcjonalności, należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie (art. 185 § 1 p.p.s.a.). Tenże WSA ma rozpoznać ponownie sprawę w zakresie wskazanym przez NSA, kierując się wspomnianym testem proporcjonalności.

Gdyby przy ponownym rozpoznaniu sprawy WSA ustalił, iż w realiach sprawy sankcja cofnięcia skarżącemu uprawnienia do wykonywania BT narusza konstytucyjną zasadę proporcjonalności, powinien wówczas wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności z Konstytucją przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 w związku z art. 84 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z prawnego języka przełożył dla Was

na język zrozumiały dla mas

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –

P.S.

1/ To kolejny krok milowy, który zawdzięczamy też mec. dr Rafałowi Szczerbickiemu, a także prekursorowi konstytucyjnego spojrzenia na naszą sytuacje prawną, czyli dr Wiesławowi Czerwińskiemu.

2/ W związku z powyższym, w naszym wspólnym interesie jest reaktywacja i ponowne uruchomienie Trybunału Konstytucyjnego!!!

3/ Porażająca jest nieznajomość podstawowego aktu prawnego w Polsce, czyli Konstytucji przez naszych (?) urzędników państwowych z resortu transportu i TDT oraz pracowników samorządowych nadzorujących nasze SKP i pracę insp. UDS-ów.

– – – – – – – – – – – – – – – – –