WYROK W OPOLU

Wyrok w Opolu, czyli Polska w prawnej ruinie.

Czy to kiedyś minie?

Bo ta reforma to trwa już 5 lat.

A jej efektem jest tylko fakt, że na Brata krzywo patrzy Brat.

I oprócz stanowisk karuzeli – nawet najmądrzejsi Ludzie! – nic więcej w niej nie widzieli.

Tak to się potoczyło jakoś w moim życiu, że miałem okazję nabyć trochę prawnych praktyk. Było to najczęściej Prawo Karne, choć potem jeszcze – na tej karnistycznej podbudowie – ś.p. Prof. Bogusław Banaszak usiłował wpoić mi przez 5 lat nieco Prawa Konstytucyjnego (z niezbędnym pakietem innych Praw i Nauk, choć zapewne z marnym skutkiem).

A do tego miałem okazję poznać w praktyce stosowanie przez niektóre sądy Prawa na swojej własnej skórze/osobie. Zapłaciłem za te nauki 5 tys. zł w postaci orzeczonej kary przez skład, który niczego nie zrozumiał z toczącej się sprawy, bo nie był w stanie objąć swoim intelektem złożoności i wagi zagadnienia poruszanego na wokandzie.

Podejrzewam zresztą, że w ciągu ostatnich wielu lat podobnie intelektualnie „zaniemogły” setki składów sędziowskich w całej Polsce.¹

Użyłem przed chwilą słowa „podejrzewam”, a powinno to być słowo „WIEM”. Albowiem mamy relacje:

• wielu Kolegów, którzy też doświadczyli podobnie przykrych sądowych zdarzeń w postaci podobnej sędziowskiej niekompetencji,

• na oficjalnych stronach internetowych z wyrokami w naszych branżowych sprawach karnych, które często omawiam, a które zawierają żenujące sądowe wpadki,

• na oficjalnych stronach internetowych z wyrokami w naszych branżowych sprawach administracyjnych, a które zawierają żenujące sądowe wpadki, gdzie jedyna decyzja powinna nastąpić w myśl zasady lex iniustissima non est lex.²

To zapewne stąd to mocne społeczne przekonanie o koniecznej potrzebie reformy sądownictwa.

Problemy wymiaru sprawiedliwości (sądownictwa) nabrzmiały już do takich rozmiarów oraz przybrały tak wiele wzajemnie sprzecznych ze sobą form, że orzekanie w każdej sprawie może być obarczone błędem, który podważy wyrok. Wystarczy, że – nie z waszej/naszej winy – orzekać będzie sędzia wskazany przez nową KRS (krajowa radę sądownictwa). I sprawa się rypnie – niestety, po długim czasie od ostatecznego rozstrzygnięcia.

Piszę o tym, bo problematyka ta jest mi stosunkowo bliska, a do tego mamy opublikowany przed chwilą kolejny wyrok sądowy, tym razem Sądu Rejonowego w Opolu z . . . . . . – 17 grudnia 2015 r. (sic!).

Tak, nie pomyliłem się, bo data orzeczenia, to 17 grudnia 2015, zaś data publikacji: 12 lutego 2020 r.!³ Publikacja po 5 latach ma sens?

Czy może chodziło o parasol ochronny nad patologiami branżowymi i o to, aby czyn się przedawnił przed jego upublicznieniem? Bo w ten sposób WK nie może wykorzystać tego wyroku w postępowaniu administracyjnym do pozbawienia naszego kolegi uprawnień. Chociaż prawda jest taka, że przedawnienie nie eliminuje samej możliwości pozbawienia uprawnień, to jednak zdecydowanie ją utrudnia (konieczny nowy proces dowodowy w postępowaniu administracyjnym). A znając praktykę urzędniczą WK/starostwa . . . . .

Jak myślicie, WK Opole podejmie wyzwanie?.

Sprawa jest wręcz prozaiczna. Dwóch sprawców, z których jeden oszukał towarzystwo ubezpieczeniowe⁴, a nasz kolega H. G., s. M. i S. z domu M., ur. (…) w G. – ten drugi – w dniu 11 września 2013 r. w Opolu, jako uprawniony diagnosta samochodowy w Opolu, w wystawionym przez siebie dokumencie – zaświadczeniu o przeprowadzonym BT pojazdu poświadczył nieprawdę odnośnie przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego pojazdu marki J., tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk.

Sąd uznaje oskarżonego naszego kolegę H. G. za winnego popełnienia czynu opisanego, tj. występku z art. 271 § 1 kk i za to na podstawie art. 271 § 1 kk i art. 4 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art. 69 §1 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk i art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego H. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat,

na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonemu H. G. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł,

na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym zasądza od oskarżonego H. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 1.248,44 zł, w tym 170 zł tytułem opłaty.

Ta prosta sprawa ciągnęła się aż dwa lata.

Czyn popełniono w 2013 r., karę orzeczono dopiero w 2015 r., zaś opublikowano ją w 2020 r. – i to też ilustruje stan zapaści naszego sądownictwa.⁵

Czy ta cała sprawa nie ilustruje faktu, że Polska jest w prawnej ruinie?

Pyta i pozdrawia

dziadek Piotra

==========