ALE CO JA MOGĘ

Ale, co ja mogę?!?!?

Czyli dwie prawdy i to dramatyczne pytanie (wypowiedziane głośno i z przekonaniem). Okazuje się bowiem, że jest wokół nas dość znaczna grupa Ludzi, Przyjaciół, Kolegów, członków naszych Rodzin, którzy nie wiedzą, co można w danej sytuacji zrobić. Nie wiedzą na ten przykład, co sami mogą zrobić ze swoim Życiem, z jakimś problemem natury rodzinnej, branżowej (nasz Cennik?) lub ogólnej, społecznej, politycznej, kulturalnej, itd., itp., et’cetera.

Po niedawnym usłyszeniu tego pytania w dość dramatycznej formie „ale co ja mogę?” stanęła mi przed oczami moja – nie tak dawna przecież – wizyta w małym niemieckim muzeum Deutsch Krone w Bad Essen, czyli w muzeum Wałcza (Deutsch Krone, to w języku polskim „Korona Niemiec”).¹ W tym malutkim muzeum, a tak naprawdę w tej malutkiej salce muzealnej był niewyobrażalny dla mnie wcześniej ogrom ludzkiej tęsknoty za rodzinnym miejscem urodzenia, które bezpowrotnie utracono. Ten ból wyzierał z każdego kąta tej muzealnej salki, z każdej stronicy złożonych tam dokumentów, z każdego eksponatu. Jakąś ilustracją tego bólu wypędzonych był ten wiersz o Tucznie, który niedługo potem trochę nieporadnie (i po długim wahaniu się) przetłumaczyłem – https://www.diagnostasamochodowy.pl/2020/tuczno/?highlight=Deutsch%20Krone

Najprawdopodobniej, ci ówcześni mieszkańcy już naszych Ziem Zachodnich do końca życia byli przekonani o wielkiej i niezasłużonej krzywdzie, jaka ich spotkała. Nie tylko dlatego, że musieli opuścić swoje rodzinne strony. Ale również dlatego, że nie mieli szansy na powrót do swojej ojczyzny.

Ale ten ich ból i przekonanie o niesprawiedliwości można było jakoś choćby trochę zniwelować lub złagodzić, gdyby im przypomnieć, że i oni mogli w swoim czasie coś zrobić, żeby temu zapobiec. Ale niestety, nic nie zrobili wychodząc z założenia „ale, co ja mogę?”. Bo jednak sami wybrali Hitlera w demokratycznych wyborach, choć nie musieli. A potem mu się całkowicie oddali, choć znowu nie musieli. I potem jeszcze bezkrytycznie poddali się jego władzy – aż do ich wspólnej spektakularnej porażki!

Czy to czasem nie powinno stanowić dla nas jakiejś nauki?

No zastanówmy się wspólnie, czy czasami pytanie „ale, co ja mogę?” nie stanowi jednak usprawiedliwienia dla własnej bierności, dla naszego zwykłego lenistwa (także umysłowego)? Przecież tak niewielu chciało pozbyć się Hitlera, a szkoda – prawda?

I. Prawda pierwsza.

A prawda pierwsza jest taka, że wówczas każdy z nich, tak jak obecnie każdy z nas zawsze może zrobić jeszcze więcej, aby Życie w kolejnym dniu, w kolejnym tygodniu, w kolejnym miesiącu i roku było jeszcze lepsze. Ale oni nic z tym nie zrobili, a potem tylko już płakali nad sobą cierpiąc za krzywdy, którym mogli przecież zapobiec. Byli bierni.

Pytanie „ale, co ja mogę?” jest uniwersalne, bo dotyczy wszystkich nacji, obywateli wszystkich krajów na wszystkich kontynentach i we wszystkich okresach historycznych. A postęp społeczny, postęp techniczny lub kulturalny dokonywał się dzięki Ludziom, którzy zamiast stawiania takich pytań podejmowali trud rozwiązywania problemów.

II. Prawda druga.

Prawda druga jest też taka, że tylko średnio 10% każdego społeczeństwa ma w sobie wolę i energię do podejmowania jakichkolwiek działań. Więc, jeśli część z nas nie należy do tej grupy Ludzi wykazujących jakąkolwiek inicjatywę, to wcale nie musimy być bierni i zadawać sobie to przykre pytanie „ale, co ja mogę?”. Bo możemy choćby wybrać jednego z tych 10% z inicjatywą i najzwyczajniej w świecie wesprzeć go w jego działaniach. To wsparcie może przybrać prawie dowolne formy. Bo ci Ludzie z jakąkolwiek inicjatywą nie potrafią się z tą inicjatywą ukrywać. Oni są znani i widoczni w mediach, w tv, w radiu i w życiu publicznym. O nich się mówi, o nich się pisze. Więc już nie czekajcie, nie pytajcie więcej dramatycznie „ale, co ja mogę?”. Bo każdy z nas to może sam zrobić. Wystarczy nie być biernym. Bo Życie wystawi tym biernym prędzej, czy później rachunek. Tak, jak wystawiło rachunek niegdysiejszym niemieckim mieszkańcom Wałcza, czy Tuczna.

Więc, jeśli też stawiacie sobie podobne pytanie „ale, co ja mogę?” np. w sprawie podniesienia naszego Cennika lub w sprawie braku naszej niezależności na SKP, którą wpisano przecież do naszej Rewolucyjnej Dyrektywy 45/2014, to jednak macie wybór. Nawet, gdy sami nie wiecie, w którą stronę pójść. Po prostu wybierzcie przewodnika. Byle był zorganizowany, wiedział co chce osiągnąć i miał świadomość, jakimi środkami ten cel chce osiągnąć.

I trzymajmy się

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – –