VIDEOREJESTRATOR PRZED SKP

Videorejestrator przed SKP i pytanie, czy on coś Policji daje, czy też nie? A co nam taka kamera daje i komu się przydaje?

Chodzi w tym przypadku o wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z marca 2017 r.¹, gdzie Sąd odwoławczy nie podzielił strony odwołującej się od wcześniejszego wyroku I instancji przeciwko naszemu koledze.

Obrońca naszego kolegi postanowił linię obrony skupić na policyjnym videorejestratorze. Twierdził m.in., że ta kamera rejestrująca obraz nie posiadała ważnego certyfikatu. Ale ten Sąd podkreślił, że sam brak weryfikacji „ certyfikatu ważności kamery rejestrującej obraz ”, sposobu jej instalacji, czy obsługiwania nie stanowiły uchybień mogących rzutować na treść zaskarżonego wyroku. Bo w żaden sposób „nie podważa wiarygodności zapisów zarejestrowanych za pomocą użytego videorejestratora.”

W tej sprawie kamera umieszczona została tak, aby widoczny był wjazd na teren, gdzie umieszczona jest nasza SKP, na której pracował nasz oskarżony kolega. Nie pomogło także kwestionowanie czasu nagrania, który podobno (zdaniem obrońcy naszego kolegi) odbiegał od czasu rzeczywistego. Ten Sąd uznał, że nie ma ku temu powodów, bo nasz oskarżony kolega „nie uprawdopodobnił, by w tej materii urządzenie działało na tyle wadliwie, że doszło do nieprawidłowości w zapisie”.²

Nieskuteczny był także zarzut podnoszony przez obronę naszego kolegi, że w sprawie tej zabrakło eksperymentu, który miałby polegać na przeprowadzeniu BT:

• na takiej samej linii diagnostycznej, jak ta na której pracował oskarżony,
• w bardzo krótkich, kilku – kilkunastominutowych odcinkach czasu, gdyż videorejestrator rejestrował obraz z przerwami (???).

Sąd zbił tę linię obrony i posiłkował się w tej kwestii opinią biegłego, że „nie potrzeba tego rodzaju eksperymentu, by móc wypowiedzieć się, iż przeprowadzenie BT w sposób czyniący zadość wymogom przywoływanego rozporządzenia w tak krótkich, kilku – kilkunastominutowych odcinkach czasu nie byłoby możliwe na jakiekolwiek SKP, nawet przez doświadczonego i sprawnego diagnostę. Nie byłoby to zatem możliwe także na tego typu linii diagnostycznej, na której czynności wykonywał oskarżony.”

Sąd słusznie zaznaczył, że nasz (?) ustawodawca, czyli resort transportu popełnił tu kolejną fuchę i nie ujął w sposób normatywny, ile mamy czasu na wykonanie poszczególnych czynności podczas BT. Sąd oparł się tu na zasadach logiki i swojego doświadczenia życiowego (prawdopodobnie także ten skład sędziowski posiada jakiś samochód i wykonywał jakieś OBT na swojej SKP). Zdaniem tego Sądu „istnieje pewien próg minimum, poniżej którego badań czyniącym zadość wymogom wynikającym z rozporządzenia po prostu nie da się wykonać.”

Ponadto z zeznań żadnego z przesłuchanych świadków nie wynikało w sposób jednoznaczny, że zakwestionowane przez prokuratora przeglądy miały tzw. następczy charakter, czyli były powtarzane w późniejszym okresie.

Mocny wpływ na decyzję Sądu w tej sprawie miał tutaj biegły.³ Dlatego obrona postawiła zarzut, że ten biegły posiada wyłącznie wiedzę teoretyczną. Zarzut ten okazał się chybiony, bo ten biegły w przeszłości pracował na naszej SKP i posiadał nasze uprawnienia diagnosty.

Sąd podkreślił też, że w przypadku występku z art. 271 § 1 kk⁴ penalizacji poddano takie zachowanie funkcjonariusza publicznego (insp. UDS w trakcie BT na SKP) lub innej osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu (jakim jest DR), która sprowadza się do poświadczenia w nim nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Ta okoliczność mająca znaczenie prawne nie polega wyłącznie na określeniu wyniku BT, jako „N” lub „P”. Bo poświadczamy w ten sposób także, że pojazd został poddany badaniom w określony sposób, czyli w sposób czyniący zadość wymogom wynikającym z naszych przepisów. Nasz kolega i oskarżony w tej sprawie poświadczył nieprawdę co do poddania poszczególnych pojazdów badaniom w sposób nie czyniący zadość tym wymogom wynikającym z naszych rozporządzeń wydanych na podstawie ustawy PoRD.

Nasz kolega próbował także „negocjować?” z tym Sądem wysokość wymierzonej mu kary grzywny, jako rażąco surowej. Ale ten Sąd uznał ostatecznie, że ta grzywna:

• nie przekracza możliwości zarobkowych naszego oskarżonego kolegi,
• należycie też uwzględnia wielość przypisanych oskarżonemu czynów,
• uwzględnia pozostałe okoliczności, które sąd I instancji uwzględnił przy wymiarze kary. Zdaniem tego Sądu: „Jeżeli oskarżony nie będzie w stanie jej uiścić jednorazowo, może ubiegać się o jej spłacanie w systemie rat.”

I to jest tyle o tym wyroku w sprawie videorejestratora, który zarejestrował nie tylko jeden błąd (życiowy?) naszego kolegi.

A na pytanie, komu się przydał ten videorejestrator (?) odpowiadam zdecydowanie: nam, Nam, NAM. Bo, gdy o tym poczytamy, to od jutra podobnych błędów unikamy.

I pozdrawiam

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – – –

P.S.

A Waszej uwadze polecam jeszcze, że w tej sprawy całkowicie odstąpiono od analizy tego, czy pojazdy w ten sposób dopuszczone do ruchu nie stanowiły czasem zagrożenia dla BRD. Wygląda na to, że nasz kolega miał jednak jakieś chody w Policji lub w Prokuraturze . . . .

– – – – – – – – – – – – –