Zegarek Ministra S.

Zegarek ministra Sławomira.

 

Któregoś dnia, niedawno, a było już ciemnawo,

wjechał do mnie minister Sławek z Trójmiasta

w otoczeniu swoich doradców i z . . . – obstawą!

(A doradcy mieli mistrzowskie papiery zegarmistrza).

 

Zapytałem więc min. Sławka, co by też chciał,

kawę, herbatę, piwko, a może i ciastko,

a on mi na to – zegarek zaraz dawaj! – powiedział,

i dodał za chwilę – tylko szybko i wartko!

 

Biegnę więc po schodach, by na poddaszu w rupieciach

starą Ruhlę gdzieś znaleźć w tym galimatiasie.

A zaraz za mną Sławek, i krzyczy do mnie przy dzieciach

– nie w rupieciach szukaj, tylko w . . . – pancernej kasie!

 

Ja nie wiem, co mam odpowiedzieć.

Patrzę na ochronę, groźne mają miny!

Bo skąd o mojej biedzie ma wiedzieć?

Ze mną koniec – myślę – w ciągu godziny . . .!

 

Co ja biedny zrobię bez zegarka nowego,

żeby go pożyczyć na miesiąc ministrowi?

Nie mam też starego i do tego drogiego . . .

Aj, waj, on mi teraz bałaganu narobi….

 

Pytam się Żonki, sąsiadów pytam, pytam skarbnika Darka,

nawet w naszym SDS-ie nie było tak drogiego zegarka.

 

Po co mi to było, tego Matiza,

jako nowego, przed laty kupować,

trzeba było z Niemiec sprowadzić „złoma”.

Na co mi było mój stary dom na nowo malować….

 

Patrzę na Żonkę Kochaną,

dzieci ściskam czule,

żegnam się przed bramą,

kajdanki owijam w koszulę.

 

I, gdy mnie już wyprowadzili, gdy odbyłem już spowiedź,

podszedł do mnie minister Sławek, niczym princessa

szeptając mi do ucha – no, daruję, tylko mi powiedz,

gdzie tu na wsi znajdę choćby Longinessa.

 

I wtedy mnie olśniło,

na nowo nabrałem wiary,

prezesem się już było,

więc krzyczę: „PREZESÓW SKUBAJ STARY!”

 

I odpieprz się od takich jak ja – UDS-ów,

gdy w naszej branży jest tylu prezesów.

I nie wierzę, że tam nie znajdziesz, oj nie,

ale w razie czego, są jeszcze właściciele SKP.

 

Bo mnie też ktoś tak zapodał do niego,

żem niby i prezes był, i bogacz,

więc nie gniewaj się na mnie Prezesie i Kolego,

niech i Sławek ma jakiś sukces i zdobycz.

 

Bo, jak mu już nic w życiu nie idzie,

ani te drogi, ani te koleje lub transport inny

i wszystko tak się ślimaczy i jakby po grudzie,

zapewne czuje się z dnia na dzień bardziej winny.

 

Niech się dowartościuje zegarkiem, niech nie gra biedusa!

Prezesie, Kolego, nie bądź zapiekły, miej w sercu Boga,

Wyślij, pożycz mu swojego złotego Longinussa,

niech już Sławek tak po wsiach nie straszy, nie biega.

 

I tak wołam, będąc i miłości pełen, i natchniony,

– budując nowe ministerstwa dla ludzi z Trójmiasta

budujcie dla nich od razu i nowe, i złote trony.

Niech w ślad za „chudym?” stanowiskiem idzie jaka omasta.  

 

dP

————————