SKUTEK ?

Tym wyrokiem oddalono skargę kasacyjną i podtrzymano, jako słuszne, wszystkie wcześniejsze decyzje organów naszego Państwa o odebraniu UDS-owi uprawnień do wykonywania BT.

A było to tak, że któregoś pięknego dnia, podczas kontroli przeprowadzonej przez (działających z upoważnienia starosty z Białej Podlaskiej) przedstawicieli TDT (!) na SKP wjechał LAND ROVER RANGE ROVER. Kontrolujący stwierdzili, że BT przeprowadzono niezgodnie z zakresem i sposobem określonym w obowiązujących przepisach, gdyż UDS:

1. Nie użył miernika nacisku na pedał hamulca, 
2. Nieprawidłowo sprawdził ciśnienie powietrza w ogumieniu po (?) badaniu hamulców, 
3. Nie sprawdził działania sygnału dźwiękowego, 
4. Nie sprawdził działania wycieraczek, 
5. Nie sprawdził działania spryskiwaczy, 
6. Nie sprawdził pasów bezpieczeństwa, w tym miejsca ich kotwiczenia, 
7. Nie sprawdził światłości świateł drogowych, 
8. Nie sprawdził funkcjonowania dodatkowego złącza elektrycznego pojazd – przyczepa, 
9. Nie użył dymomierza do pomiaru emisji zanieczyszczeń gazowych.

Jak widzicie, tych uchybień było . . ., nooo . . ., jakby to powiedzieć . . ., noooo trochę . . . . (?!)
NSA stwierdził, że czynności kontrolne zostały przeprowadzone przez służby podległe Dyrektorowi TDT, co przewiduje art. 83b ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o RD. Zaś załączony protokół drobiazgowo opisuje fakty stwierdzone podczas kontroli. Protokół ten jest prawidłowym dowodem w sprawie.

A nasz Kolega tłumaczył się tym, że np.:

• nie udało mu się przeprowadzić kontroli świateł drogowych wobec jednoznacznego zakazu ze strony właściciela pojazdu skorygowania ustawienia świateł (?),
• a zakończenie BT bez obowiązkowego pomiaru emisji zanieczyszczeń gazowych nastąpiło z powodu awarii dymomierza (?!).

No, a potem odwoływał się od decyzji starosty do SKO w Białej Podlaskiej, a potem do WSA w Lublinie, a potem do NSA (kasacja), co oczywiście kosztowało czas + nerwy + stresss + jakiegoś tam grosika na prawnika.

A co zrobił obrońca naszego Kolegi – zapytacie?

Bo warto pamiętać o tym, o czym przypomniał każdemu obrońcy (i także nam) ten Sąd, a mianowicie, że cyt.:
…”Prawidłowe sformułowanie podstaw kasacyjnych polega na wskazaniu zarówno konkretnych przepisów prawa, które zostały naruszone, jak i na wskazaniu, na czym to naruszenie polegało. Opierając skargę kasacyjną na podstawie określonej w art.174 pkt 2 p.p.s.a. należy nadto wykazać istnienie potencjalnego wpływu wytkniętych naruszeń na wynik sprawy.
Dopełnienie tych wymogów jest konieczne, ponieważ wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi związany jest NS A (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Związanie to sprawia, iż Sąd II instancji pozbawiony jest prawa do samodzielnego konkretyzowania zarzutów oraz stawiania hipotez w zakresie przepisu stanowiącego podstawę skargi kasacyjnej, jak i poszukiwania uzasadnienia dla przyjętej przez kasatora (skarżącego, składającego kasację) tezy, że doszło do jego naruszenia.”

Przenosząc te uwagi na rozpoznawaną skargę kasacyjną NSA stwierdza, że zarzuty postawione w oparciu o podstawę kasacyjną (…) zostały tak sformułowane, że nie sposób z nich cokolwiek, Cokolwiek odczytać (  no wiecie Państwo…!!!?).

A kto tę skargę napisał, kto? – zapytacie.

Więc odpowiadam: no, obrońca naszego Kolegi. To właśnie prawnik…(?) Wziął się za sprawę i zobaczcie, jak pomógł…. (?)

Bo Sąd stwierdził dalej, że wadliwość skargi kasacyjnej nie została usunięta nawet w jej uzasadnieniu (!). I jeszcze na koniec wymierzył jakby policzek temu – rzekomemu?- obrońcy pisząc o nim w uzasadnieniu cyt.: …”…

W tej skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów kpa zdają się zmierzać do wykazania, iż to Sąd I instancji je naruszył poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego. Jest rzeczą niewymagającą głębszych wywodów, że w postępowaniu sądowoadministracyjnym sąd nie przeprowadza dowodu z opinii biegłego ani nie przesłuchuje świadków. Przepisy kpa nie są przepisami regulującymi postępowanie przed wojewódzkim sądem administracyjnym.”

Bo ten obrońca nie douczył się na zajęciach i pomylił sąd administracyjny z sądem karnym. Dlatego też NSA uznał stawiane w skardze kasacyjnej zarzuty za całkowicie nieusprawiedliwione.
Nasz Kolega już nie miał żadnych, Żadnych szans na obronę……

Dalej NSA jeszcze trochę powyśmiewał się z tego obrońcy i jego skargi kasacyjnej (darł łacha?) wskazując temu uczonemu (?) w prawie (?), że nie rozumie pojęcia „błędna wykładnia prawa”, po czym uznał, że decyzja o cofnięciu uprawnień była właściwa.

No cóż . . . . Pomyślałem, że może lepiej było nas zapytać, nim wybrało się prawnika? Bo, prawników mamy różnych, i już.

Ale, jeśli nas kontrolują jakieś instytucje, to czemu nie ich. Dlaczego nikt nie odebrał uprawnień temu prawnikowi z Bożej Łaski. Dlaczego oni nie mają „swojego TDT” do kontroli?

No i zastanawiam się tylko, w którym momencie nasz Kolega przegrał swoją sprawę? Czy w momencie wyboru tego właśnie prawnika na swojego obrońcę, czy też może nieco wcześniej?

A Wy co o tym myślicie?

Pyta i pozdrawia
Piotra Dziadzia